Dertlenmeyin...

Hayatta insanı ne çok üzecek, dertlendirecek şey var değil mi dostlar?
Nedendir bilinmez insan doğası da bunları görmeyi sever..Dizilerde bile çoğu insan garip bir şekilde üzüntülü ve hatta insanı ağlatan şeyleri seyretmeyi sever..
Hatta bir kısmı bu işi abartıp, dünya üzerindeki en dertli ve zor durumda olan kişiyi  kendisiymiş gibi gösterir...Bir zaman sonra buna kendi bile inanır..
Ne yalan söyleyeyim bazen ben de bu psikolijiye kaptırmış buluyorum kendimi..Ben de hiç olmaz demeyin düşünün bir kere..Emin olun sık sık başınıza geliyordur..

Geçenlerde tam da böyle bir ruh hali içindeyken dedim ki kendi kendime:''Bu işi tam tersine çevirebilirsin..''..
Pek çokları, bulunduğum onkoloji hastanesi bahçesinde bunu nasıl yaptığımı merak edeceklerdir..Cevabı aslında çok kolay..Annemi tedavi ünitesine bırakıp, çocuk onkolojisi bölümüne çıktım..Her gün asansörlerde karşılaşıp bir türlü bakamadığım, bakınca içimin yağlarının eridiği çocukların bölümüne..

Ve gördüm ki bu hayatta bizim derdimiz dediğimiz şeyler dert değilmiş..Orada tedavi alan ve malesef gece otele para veremeyecekleri için arabada yatan çocuklarla tanıştım..Küçükler, hepsi 4-5 yaşlarında..Gündüz oyun bölümündeki öğretmenlerine sordum ne yapabiliriz diye? Şaşırdı kadın, kimse bize gelmiyor, sormuyor da  dedi içleri kaldırmıyor bu koridorda yürümeyi ..Aslında istedikleri basit , her çocuğun istediği şeyler..Oyun hamuru, kitap, boya..En çok da Calliou'yu seviyorlarmış..Neden mi? O da kel ya..