Tozpembe Hayat

Öyle üzülüyorum ki şu hastanelerin haline..Esas hastaların haline..Sağlam girip hasta çıkmak için birebir..
Her gidişimizde öyle olaylarla karşılaşıyoruz ki..Kendi halimizi bırakıp, başkalarına daha çok üzülüyoruz..
Aslında kanser öldürmüyor insanları bence,  işlemler için beklemek, sonuçlar çıksın diye beklemek, ameliyat günü alalım diye beklemek öldürüyor..Çünkü bu kanser, şakası yok..Teşhis konur konmaz bir an önce tedavi sürecine girmek lazım..
Üstelik paranız da olsa, prof.'a da gidecek olsanız yine de iş olmadık şekillerde uzayabiliyor..İlla bir tanıdığınız olmalı, illa o araya alınsın bu hasta, diye aramalı..
Ne yazık, ne üzücü bir sağlık sisteminin bunu gerektirmesi..

Mesela şöyle bir olay geldi başımıza..Radyoterapi için, bayram sabahı dönüşünde sabahın köründe hastaneyi aradım..Hatta ilk arayan bendim muhtemelen, kadın zor açtı telefonu..Randevu almak istediğim hocanın adını söyledim ,sekreter hanım önce 20 Aralık' a gün verdi..Yani yaklaşık bir ay sonrası..Ben de yapmayın etmeyin, falan filan dedim,neden sonra 8 Aralık' a çekti..Sonra ameliyatı yapacak cerrahı aradım, yine sabahın o saati, adamcağız, çok geç olur daha erkene almamız lazım dedi..Kendi aradı bugün fakat ulaşamadı, yarına haber bekliyoruz şimdi ulaşabildi mi diye..

Kısacası biz hocalardan bile bir ay sonraya randevuyu zor alırken, bir hafta sonrası bile çok geçken, normal poliklinikteki vatandaş ne yapsın..Bugün git yarın gel şeklinde çalışıyorlar çünkü..MR randevusu almak için kaç ay bekleyenler gördüm..Normal bir PET taramasının sonucu 3 günde çıkıyor, patoloji raporu desen bir hafta..Kısacası adamlar yeni başlamış bir kanserle hastaneye girseler, uzak organ metastazıyla çıkarlar bu sürede..

Çok iç karartıcı mı oldu bu yazı sizce? O zaman derin bir nefes alın ve şöyle deyin:
''Benim yarın hastaneye gidip bir kanserle uğraşmam gerekmiyor..!''
Bakın hayat birden ne kadar da tozpembe oldu değil mi? :)